Χυμεία ή Χημεία ήταν η γνώση της κατεργασίας των μετάλλων, η οποία στην Αρχαιοελληνική περίοδο είχε σημειώσει μεγάλη πρόοδο.
Ελάχιστα αποσπάσματα όμως βρέθηκαν και ο κύριος αίτιος ήταν ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Διοκλητιανός [244-311 μΧ]
Στη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας έχουν συγκεντρωθεί πάρα πολλοί πάπυροι Χυμείας, όπου, μεταξύ άλλων, υπήρχαν και πολλές μέθοδοι μετατροπής μετάλλων σε χρυσό. Ο Διοκλητιανός πληροφορήθηκε ότι πολλοί Ελληνες κάτοικοι της Αιγύπτου εφαρμόζουν τις συνταγές και πλουτίζουν, χωρίς να αποδίδουν στους κατακτητές τους αντίστοιχους φόρους.
Ετσι, ακολουθώντας το πρόσφατο παράδειγμα του Αυρηλιανού, δίνει διαταγή να καούν όλοι οι πάπυροι που περιέχουν θέματα Χυμείας.
Ελάχιστα δείγματα σώθηκαν, κάποιοι Χυμευτές είχαν ήδη πεθάνει και οι πάπυροί τους είχαν τοποθετηθεί μέσα στις μούμιες τους και βρέθηκαν πολύ αργότερα σε ανασκεφές.
Ετσι χάθηκε μια μεγάλη περίοδος γνώσης της κατεργασίας των μετάλλων, που στον αρχαιοελληνικό χώρο ήταν τόσο παλιά όσο το χρυσόμαλλο δέρας, που δεν ήταν τίποτα άλλο από μια συνταγή μετατροπής μετάλλων σε χρυσό, όπως μας πληροφορεί το βυζαντινό λεξικό SUDA.
Oι αλχημιστές του μεσαίωνα, έχοντας ελάχιστη βιβλιογραφία και ακολουθώντας τους παραπλανητικούς δρόμους της προφορικής παράδοσης, δεν κατάφεραν να ξαναφέρουν τη Χυμεία στο παλαιό της επίπεδο και απλά προετοίμασαν το έδαφος για τη νεότερη Χημεία, που δεν ξαναασχολήθηκε, στα φανερά τουλάχιστον, με την μετατροπή μετάλλων σε χρυσό.
Ελάχιστα αποσπάσματα όμως βρέθηκαν και ο κύριος αίτιος ήταν ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Διοκλητιανός [244-311 μΧ]
Ετσι, ακολουθώντας το πρόσφατο παράδειγμα του Αυρηλιανού, δίνει διαταγή να καούν όλοι οι πάπυροι που περιέχουν θέματα Χυμείας.
Ελάχιστα δείγματα σώθηκαν, κάποιοι Χυμευτές είχαν ήδη πεθάνει και οι πάπυροί τους είχαν τοποθετηθεί μέσα στις μούμιες τους και βρέθηκαν πολύ αργότερα σε ανασκεφές.
Ετσι χάθηκε μια μεγάλη περίοδος γνώσης της κατεργασίας των μετάλλων, που στον αρχαιοελληνικό χώρο ήταν τόσο παλιά όσο το χρυσόμαλλο δέρας, που δεν ήταν τίποτα άλλο από μια συνταγή μετατροπής μετάλλων σε χρυσό, όπως μας πληροφορεί το βυζαντινό λεξικό SUDA.
Oι αλχημιστές του μεσαίωνα, έχοντας ελάχιστη βιβλιογραφία και ακολουθώντας τους παραπλανητικούς δρόμους της προφορικής παράδοσης, δεν κατάφεραν να ξαναφέρουν τη Χυμεία στο παλαιό της επίπεδο και απλά προετοίμασαν το έδαφος για τη νεότερη Χημεία, που δεν ξαναασχολήθηκε, στα φανερά τουλάχιστον, με την μετατροπή μετάλλων σε χρυσό.
Δεν μπορέσαμε ποτέ να μετατρέψουμε άλλα μέταλλα σε χρυσό για τον απλούστατο λόγο κάτι τέτοιο δεν γίνεται. Αυτό που στην πραγματικότητα κάνανε οι αρχαίοι Έλληνες ήταν επιχρύσωση άλλων μετάλλων ώστε να έχουν την όψη του χρυσού. Αδαείς επιστημών οι Ρωμαίοι δεν μπορούσαν να διακρίνουν τα χρυσά από τα επίχρυσα αντικείμενα που κυκλοφορούσαν στην αγορά με αποτέλεσμα να πέσει η τιμή του χρυσού και να κινδυνέψει με οικονομική κατάρρευση η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Έτσι ο αυτοκράτορας Διοκλητιανός διατάζει να καταστραφούν όσα βιβλία περιείχαν τις λέξεις χυμεία ή χυμευτής με αποτέλεσμα να χαθεί η γνώση της χημείας η οποία ήταν εφάμιλλη της σημερινής κι όχι απλά μεταλλουργία όπως αναφέρθηκε στο άρθρο αυτό. Παρασκευή χρωμάτων, γυαλιών, τεχνητών πολύτιμων λίθων, επιχρυσώσεις, όπως ακριβώς κάνουν σήμερα, και ονομασίες στοιχείων όπως π.χ. η σημερινή σόδα ήταν το "νίτρον" αρχαίων Ελλήνων μέχρι και παρασκευή τσιμέντου. Οι περισσότεροι και σήμερα δέχονται, ότι η Χημεία έχει τις ρίζες της στην Αίγυπτο, που διέσωσαν οι Άραβες αλχημιστές και κατόπιν οι αλχημιστές του Μεσαίωνα. Η Ελληνική συμβολή δεν ήταν καθόλου γνωστή παλαιότερα, αλλά και σήμερα δεν προβάλλεται επαρκώς. Εκείνος που ανέδειξε την καταλυτική συνεισφορά των Ελλήνων στην γένεση αυτής της επιστήμης ήταν ο Γάλος χημικός Marcelin Berthelot γύρω στα 1888. Ο Μπερτελώ μελέτησε αρχαία και μεσαιωνικά κείμενα καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι οι χημικές γνώσεις των αρχαίων Ελλήνων ήταν μεγάλες και πέρασαν στην Αλεξάνδρεια της Ελληνιστικής εποχής.
ΑπάντησηΔιαγραφή