Η βαρύτητα ήταν από παλιά δύσκολο και απρόσιτο θέμα.
Ο Αριστοτέλης παρασύρθηκε και θεώρησε ότι ένα βαρύ σώμα πέφτει πιο γρήγορα από ένα ελαφρό και έβαλε την ανθρώπινη σκέψη σε λάθος μονοπάτια για δυό χιλιάδες χρόνια.
Ο Galileo παίρνει τη μεγάλη απόφαση και την ακόμα μεγαλύτερη ευθύνη να κάνει μετρήσεις για να δει τι συμβαίνει. Υποψιάζεται ότι ο μεγάλος πολυέλαιος στην εκκλησία του Αγίου Πέτρου κάνει ισόχρονες ταλαντώσεις. Πώς να το διαπιστώσει όμως, ρολόγια δεν υπάρχουν. Είναι τόσο το πάθος του που μετράει την περίοδο της ταλάντωσης με το σφυγμό του χεριού του. Τα συμπεράσματα άργησαν, ήταν τόσο ταραγμένος που ο σφυγμός του έκανε τα δικά του παιχνίδια. Οι υποψίες του όμως επαληθεύτηκαν, ένα εκκρεμές κάνει ισόχρονες ταλαντώσεις μέχρι να σταματήσει, άρα μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη μέτρηση του χρόνου. Τα επόμενα βήματα δεν περιμένουν. Αφήνει μεταλλικά σφαιράκια να πέφτουν από ψηλά ή να κυλάνε σε επικλινείς ράγες και διαπιστώνει ότι ο χρόνος είναι ίδιος άσχετα από το βάρος των σφαιρών. Η αγωνία τώρα γίνεται εφιάλτης, ο Αριστοτέλης έχει κάνει λάθος και άντε να το πεις αυτό στους κατέχοντες. Μια ζωή στην περιφρόνηση και τον κατατρεγμό, η ρότα όμως έχει αλλάξει, καλές οι θεωρίες, κάθε τρεις και λίγο ακούμε κι από μία, αλλά να κάνουμε και καμμιά πειραματική επαλήθευση για να βλέπουμε πού πάμε.
Ο Newton έρχεται στον κόσμο ένα χρόνο μετά το θάνατο του Galileo. Εχουν μεσολαβήσει οι εκπληκτικές σε ακρίβεια μετρήσεις του Tycho Brahe και η περιγραφή των κινήσεων των πλανητών από τον Kepler. Είναι όλα έτοιμα να αναζητήσουμε πια τις αιτίες, αρκεί κάποιος να τολμήσει.
Ο Newton μετά από διεξοδική μελέτη των αρχαιοελληνικών μαθηματικών έχει μελετήσει αναλυτικά τις κινήσεις των ουρανίων σωμάτων αλλά κρατάει για δεκαπέντε χρόνια τις μελέτες στο συρτάρι. Είναι η καταλυτική επίδραση του μεγάλου αστρονόμου Halley που φέρνει στο φως το εκπληκτικό σύγγραμμα Philosophiæ Naturalis Principia Mathematica τον Ιούλιο του 1687.
Η δομή, η αρτιότητα και το αυστηρό ύφος μόνο με το έργο του Ευκλείδη και του Αρχιμήδη μπορούν να συγκριθούν.
Η διαλεκτική της νέας θεμελίωσης της Μηχανικής είναι πρωτοφανής.
Θα μελετήσουμε με μεγάλη προσοχή τις τροχιές των ουρανίων σωμάτων και θα βγάλουμε το αίτιο σαν συμπέρασμα της κίνησης.
Είναι ήδη γνωστό ότι οι πλανήτες γράφουν ελλειπτικές τροχιές και οι κομήτες υπερβολές ή παραβολές. Η δύναμη της έλξης που παράγει τέτοιες τροχιές είναι αντιστρόφως ανάλογη προς το τετράγωνο της απόστασης από τον ήλιο, που δεσπόζει βαρυτικά στο ηλιακό μας σύστημα.
Η απόδειξη είναι ξεκάθαρη, ο νόμος της παγκόσμιας έλξης βγήκε μέσα από τις ιδιότητες των κωνικών τομών !!
Ο Αριστοτέλης παρασύρθηκε και θεώρησε ότι ένα βαρύ σώμα πέφτει πιο γρήγορα από ένα ελαφρό και έβαλε την ανθρώπινη σκέψη σε λάθος μονοπάτια για δυό χιλιάδες χρόνια.
Ο Galileo παίρνει τη μεγάλη απόφαση και την ακόμα μεγαλύτερη ευθύνη να κάνει μετρήσεις για να δει τι συμβαίνει. Υποψιάζεται ότι ο μεγάλος πολυέλαιος στην εκκλησία του Αγίου Πέτρου κάνει ισόχρονες ταλαντώσεις. Πώς να το διαπιστώσει όμως, ρολόγια δεν υπάρχουν. Είναι τόσο το πάθος του που μετράει την περίοδο της ταλάντωσης με το σφυγμό του χεριού του. Τα συμπεράσματα άργησαν, ήταν τόσο ταραγμένος που ο σφυγμός του έκανε τα δικά του παιχνίδια. Οι υποψίες του όμως επαληθεύτηκαν, ένα εκκρεμές κάνει ισόχρονες ταλαντώσεις μέχρι να σταματήσει, άρα μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη μέτρηση του χρόνου. Τα επόμενα βήματα δεν περιμένουν. Αφήνει μεταλλικά σφαιράκια να πέφτουν από ψηλά ή να κυλάνε σε επικλινείς ράγες και διαπιστώνει ότι ο χρόνος είναι ίδιος άσχετα από το βάρος των σφαιρών. Η αγωνία τώρα γίνεται εφιάλτης, ο Αριστοτέλης έχει κάνει λάθος και άντε να το πεις αυτό στους κατέχοντες. Μια ζωή στην περιφρόνηση και τον κατατρεγμό, η ρότα όμως έχει αλλάξει, καλές οι θεωρίες, κάθε τρεις και λίγο ακούμε κι από μία, αλλά να κάνουμε και καμμιά πειραματική επαλήθευση για να βλέπουμε πού πάμε.
Ο Newton έρχεται στον κόσμο ένα χρόνο μετά το θάνατο του Galileo. Εχουν μεσολαβήσει οι εκπληκτικές σε ακρίβεια μετρήσεις του Tycho Brahe και η περιγραφή των κινήσεων των πλανητών από τον Kepler. Είναι όλα έτοιμα να αναζητήσουμε πια τις αιτίες, αρκεί κάποιος να τολμήσει.
Ο Newton μετά από διεξοδική μελέτη των αρχαιοελληνικών μαθηματικών έχει μελετήσει αναλυτικά τις κινήσεις των ουρανίων σωμάτων αλλά κρατάει για δεκαπέντε χρόνια τις μελέτες στο συρτάρι. Είναι η καταλυτική επίδραση του μεγάλου αστρονόμου Halley που φέρνει στο φως το εκπληκτικό σύγγραμμα Philosophiæ Naturalis Principia Mathematica τον Ιούλιο του 1687.
Η δομή, η αρτιότητα και το αυστηρό ύφος μόνο με το έργο του Ευκλείδη και του Αρχιμήδη μπορούν να συγκριθούν.
Η διαλεκτική της νέας θεμελίωσης της Μηχανικής είναι πρωτοφανής.
Θα μελετήσουμε με μεγάλη προσοχή τις τροχιές των ουρανίων σωμάτων και θα βγάλουμε το αίτιο σαν συμπέρασμα της κίνησης.
Είναι ήδη γνωστό ότι οι πλανήτες γράφουν ελλειπτικές τροχιές και οι κομήτες υπερβολές ή παραβολές. Η δύναμη της έλξης που παράγει τέτοιες τροχιές είναι αντιστρόφως ανάλογη προς το τετράγωνο της απόστασης από τον ήλιο, που δεσπόζει βαρυτικά στο ηλιακό μας σύστημα.
Η απόδειξη είναι ξεκάθαρη, ο νόμος της παγκόσμιας έλξης βγήκε μέσα από τις ιδιότητες των κωνικών τομών !!
Ο Halley ήταν και ο χρηματοδότης της έκδοσης, ίσως χωρίς αυτόν το έργο να έμενε στο συρτάρι, όπως πολλά άλλα του κορυφαίου Isaac Newton.
