Το πρώτο μου τσιγάρο

Σήμερα έφυγε ένας υπέροχος άνθρωπος, ο Μιχάλης.
Φύσει Δίκαιος και Περήφανος έδωσε στα παιδιά του δυο πράγματα: Αγάπη και Παιδεία, τον κόσμο όλο δηλαδη.
Πολύ τον αγάπησα τον Μιχάλη κι ας μην τον έβλεπα πια
Αντί αποχαιρετισμού, σας γράφω την ιστορία που μου είπε, όταν τον ρώτησα γιατί άρχισε το τσιγάρο και μάλιστα μεγάλος.
" Ημουν φαντάρος. Εμένα κι άλλους μας μάζεψαν και μας ανακοίνωσαν πως θα' μαστε στο απόσπασμα που θα εκτελούσε αντάρτες. Συνανθρώπους μας, έλληνες σαν κι εμάς, παιδιά σαν κι εμάς.
Όλοι αρνηθήκαμε, τρέμαμε, κανείς δεν ήθελε, εγώ δεν σήκωνα με τίποτα το όπλο. Τότε με πήρε παράμερα ο λοχαγός και μού' πε να μην ανησυχώ γιατί στο όπλο μου , θα είχε άσφαιρα, η σφαίρα ήταν στο όπλο του διπλανού μου....
Με ηρέμησε, σήκωσα το όπλο, έκλεισα τα μάτια πυροβόλησα. Οι αντάρτες έπεσαν νεκροί. Πολλές οι σφαίρες
Μετά, με τους υπόλοιπους μαζευτήκαμε αμίλητοι. Οταν μίλησε ο πρώτος ήταν για να μας πει πως ο λοχαγός του είπε πως οι σφαίρες ήταν στο όπλο του διπλανού του. Δεν ήμουν αυτός που μίλησε. Αλλά κοιτάχτήκαμε και καταλάβαμε
Είχε πει στον καθένα μας χωριστά το ίδιο πράγμα.
Για να μας πείσει να σκοτώσουμε, Κατάλαβες Ελπίδα;
Έτσι με χέρια που έτρεμαν κάπνισα , κλαίγοντας,το πρώτο μου τσιγάρο..."

[Ευχαριστώ θερμά την Ελπίδα Μανουρά, που μου επέτρεψε να αναπαράγω το γεγονός]