Ρέκβιεμ για ένα δέντρο
Ενα κομμάτι δέντρου πεσμένο στη γή φλέγεται παραδομένο στις φλόγες. Το δέντρο μένει σαν πυρακτωμένο κάρβουνο στο μαυρισμένο χώμα, ενώ η φωτιά, αφού πέρασε απο πάνω του, φέγγει μακριά πίσω απο το λόφο, και το δέντρο κείτεται τσουρουφλισμένο και σβησμένο ενώ πέφτει το σκοτάδι της νύχτας. Ύστερα ο ουρανός φωτίζεται αργά αργά, γίνεται βαθυγάλαζος όσο πλησιάζει η επόμενη μέρα, και σταγόνες πρωϊνής δροσιάς λάμπουν πάνω στις στάχτες του δέντρου. Χαράζει η καινούργια μέρα, ροδίζει ο ουρανός και διαλύονται οι καπνοί πάνω απο το τσουρουφλισμένο δέντρο. Και στο τέλος η γή έχει πρασινίσει. Χόρτα και σταγόνες δροσιάς σκεπάζουν το καμένο δέντρο που διαλύεται αργά αργά.
Το παλιό δέντρο έφυγε. Περιμένουμε το νέο. Ένα χαριτωμένο και διαφορετικό τοπίο θα αναδυθεί, σε άλλη έκδοση. Άν το αφήσουμε να ζήσει. Όπως οι άνθρωποι που περπατάμε στη γή σήμερα. Ζούμε πυρακτωνόμαστε, σβήνουμε. Αύριο έρχονται άλλοι στο χώρο που είμαστε εμείς. Ίδιοι με μάς κι όμως δεν είμαστε εμείς. Είναι άλλοι.
Τόνια Νικολαϊδη ( περιοδικό «Άτυπο»)
Σήμερα στις 14.15 η Τόνια Νικολαϊδη έφυγε ήσυχα απο τη ζωή. Η ζωντανή και οξυδερκής της παρουσία αφήνει ένα μεγάλο κενό στην τέχνη και στους ανθρώπους της.
Καλό σου ταξίδι Τόνια
Δήμητρα Σιατερλή & Πίνο Παντολφίνι, Απρίλιος 2011
...Ανήκω σ’ αυτούς που πιστεύουν πως δεν έχει σημασία με ποιά γλώσσα εκφράζεται ο καλλιτέχνης, αλλα τι εκπέμπει το έργο του. Σημασία έχει να μπορέσει ο καλλιτέχνης να βγάλει απο μέσα του τον αληθινό του κόσμο, και ο κόσμος αυτός να μπορέσει να συνομιλήσει με τους κόσμους των άλλων και μαζί να πορευτούν για λίγο στη μαγεία. Αυτό είναι το ζητούμενο...
... Τελικά αναρωτιέμαι τι θα έχει απομείνει για μένα στο σουρωτήρι του χρόνου. Θα έχει απομείνει αυτό που δεν μπορεί να μου πάρει κανένας, ότι απόλαυσα εγώ η ίδια το ταξίδι, με την ψυχή, το μυαλό και τις αισθήσεις μου.
Φεβρουάριος 2010
απο το εισαγωγικό κείμενο της Τόνιας Νικολαϊδη για τον κατάλογο της έκθεσης έργα 1947-2010 που πραγματοποιήθηκε απο το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τράπεζας.
Η Τόνια Νικολαϊδη, το γένος Δενδρινού, κατάγεται απο την Ιθάκη. Γεννήθηκε το 1927 στην Αθήνα. Φοίτησε στην Α.Σ.Κ.Τ.(1946-1952) στο εργαστήριο ζωγραφικής, με δάσκαλο τον Ουμβέρτο Αργυρό, και στο εργαστήριο χαρακτικής, με δάσκαλο το Γιάννη Κεφαλληνό.
Η Τόνια Νικολαΐδη υπήρξε ενεργό μέλος του Εικαστικού Επιμελητηρίου, της Ένωσης Ελλήνων Χαρακτών και της ομάδας του Κέντρου Χαρακτικής Αθηνών.
Έργα της βρίσκονται στην ΕΠΜΑΣ, στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, στην Πινακοθήκη Αβέρωφ, στις δημοτικές Πινακοθήκες Αθηναίων, Μυτιλήνης Ροδίων και Ηρακλείου Κρήτης, στα Μουσεία Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονλίκης και Φλώρινας, στο Κέντρο Σύγχρονης Εικαστικής Δημιουργίας Ρεθύμνης, στην Ιονική Τράπεζα, στην Εθνική Τράπεζα, στο ΥΠΠΟΤ, στα Μουσεία Χαρακτικής Σόφιας, Λοτζ Πολωνίας,Φρέντρισταντ Νορβηγίας κ.ά.
[Aπό το κείμενο που είχε την ευγένεια να μου στείλει η Δήμητρα Σιατερλή.]
Ενα κομμάτι δέντρου πεσμένο στη γή φλέγεται παραδομένο στις φλόγες. Το δέντρο μένει σαν πυρακτωμένο κάρβουνο στο μαυρισμένο χώμα, ενώ η φωτιά, αφού πέρασε απο πάνω του, φέγγει μακριά πίσω απο το λόφο, και το δέντρο κείτεται τσουρουφλισμένο και σβησμένο ενώ πέφτει το σκοτάδι της νύχτας. Ύστερα ο ουρανός φωτίζεται αργά αργά, γίνεται βαθυγάλαζος όσο πλησιάζει η επόμενη μέρα, και σταγόνες πρωϊνής δροσιάς λάμπουν πάνω στις στάχτες του δέντρου. Χαράζει η καινούργια μέρα, ροδίζει ο ουρανός και διαλύονται οι καπνοί πάνω απο το τσουρουφλισμένο δέντρο. Και στο τέλος η γή έχει πρασινίσει. Χόρτα και σταγόνες δροσιάς σκεπάζουν το καμένο δέντρο που διαλύεται αργά αργά.
Το παλιό δέντρο έφυγε. Περιμένουμε το νέο. Ένα χαριτωμένο και διαφορετικό τοπίο θα αναδυθεί, σε άλλη έκδοση. Άν το αφήσουμε να ζήσει. Όπως οι άνθρωποι που περπατάμε στη γή σήμερα. Ζούμε πυρακτωνόμαστε, σβήνουμε. Αύριο έρχονται άλλοι στο χώρο που είμαστε εμείς. Ίδιοι με μάς κι όμως δεν είμαστε εμείς. Είναι άλλοι.
Τόνια Νικολαϊδη ( περιοδικό «Άτυπο»)
Σήμερα στις 14.15 η Τόνια Νικολαϊδη έφυγε ήσυχα απο τη ζωή. Η ζωντανή και οξυδερκής της παρουσία αφήνει ένα μεγάλο κενό στην τέχνη και στους ανθρώπους της.
Καλό σου ταξίδι Τόνια
Δήμητρα Σιατερλή & Πίνο Παντολφίνι, Απρίλιος 2011
...Ανήκω σ’ αυτούς που πιστεύουν πως δεν έχει σημασία με ποιά γλώσσα εκφράζεται ο καλλιτέχνης, αλλα τι εκπέμπει το έργο του. Σημασία έχει να μπορέσει ο καλλιτέχνης να βγάλει απο μέσα του τον αληθινό του κόσμο, και ο κόσμος αυτός να μπορέσει να συνομιλήσει με τους κόσμους των άλλων και μαζί να πορευτούν για λίγο στη μαγεία. Αυτό είναι το ζητούμενο...
... Τελικά αναρωτιέμαι τι θα έχει απομείνει για μένα στο σουρωτήρι του χρόνου. Θα έχει απομείνει αυτό που δεν μπορεί να μου πάρει κανένας, ότι απόλαυσα εγώ η ίδια το ταξίδι, με την ψυχή, το μυαλό και τις αισθήσεις μου.
Φεβρουάριος 2010
απο το εισαγωγικό κείμενο της Τόνιας Νικολαϊδη για τον κατάλογο της έκθεσης έργα 1947-2010 που πραγματοποιήθηκε απο το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τράπεζας.
Η Τόνια Νικολαϊδη, το γένος Δενδρινού, κατάγεται απο την Ιθάκη. Γεννήθηκε το 1927 στην Αθήνα. Φοίτησε στην Α.Σ.Κ.Τ.(1946-1952) στο εργαστήριο ζωγραφικής, με δάσκαλο τον Ουμβέρτο Αργυρό, και στο εργαστήριο χαρακτικής, με δάσκαλο το Γιάννη Κεφαλληνό.
Η Τόνια Νικολαΐδη υπήρξε ενεργό μέλος του Εικαστικού Επιμελητηρίου, της Ένωσης Ελλήνων Χαρακτών και της ομάδας του Κέντρου Χαρακτικής Αθηνών.
Έργα της βρίσκονται στην ΕΠΜΑΣ, στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, στην Πινακοθήκη Αβέρωφ, στις δημοτικές Πινακοθήκες Αθηναίων, Μυτιλήνης Ροδίων και Ηρακλείου Κρήτης, στα Μουσεία Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονλίκης και Φλώρινας, στο Κέντρο Σύγχρονης Εικαστικής Δημιουργίας Ρεθύμνης, στην Ιονική Τράπεζα, στην Εθνική Τράπεζα, στο ΥΠΠΟΤ, στα Μουσεία Χαρακτικής Σόφιας, Λοτζ Πολωνίας,Φρέντρισταντ Νορβηγίας κ.ά.
[Aπό το κείμενο που είχε την ευγένεια να μου στείλει η Δήμητρα Σιατερλή.]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου